Graad 1.2. Vir Altyd in my hart!

Mijn tijd op Hugo Rust, hoe valt dit te beschrijven?

Genot, mijn ogen uitkijken en heel veel lachen. Ik denk dat dit de beste woorden zijn.

Ik kwam op deze school als een erg gemotiveerde leerkracht met toch wel een klein hartje omdat ik de gesproken taal nog niet beheerste. Hou zou dit nu gaan? Hoe kan ik de kinderen iets bij leren als we niet eens dezelfde taal spreken?

Toch keerde deze gedachte al snel. Het ontvangst in klas Graad 1.2. bij de aanwezige 28 bengeltjes was erg hartelijk. De kinderen waren erg geïnteresseerd in mijn cultuur. De eerste week probeerde ik zoveel mogelijk van de taal en de onderwijsmethode op te vangen. Dit was uitputtend en talrijk maar toch met succes. Ik leerde de taal al sprekend en luisterend en ‘kopieerde’ wat zij zeiden. Het ging vlotter en vlotter. De kinderen begrepen mij, we konden grapjes maken en het belangrijkste van al, ze respecteerden mij.

Elke dag stroomden de tekeningen toe, van lachende gezichtjes die toch wel iets aan mij wouden geven. Hartverwarmend.

De lessen in Graad 1 verschillen toch wel van de lessen bij ons. Elke dag is er een ochtendmoment, skrift, wiskunde, klank en woordbou, leesgroepjies en lewensvaardigheid. Op zich niet zo verschillend dus? Maar het gaat er wel heel anders aan toe. Om te beginnen, geen handleidingen of eindtermen, dus ook geen richtlijnen waar je je aan moet houden. Van deze vrijheid genoot ik wel. Eindelijk eens al die papieren loslaten! Elke les gebeurde ook in 3 niveaugroepen. Waarbij er telkens een matgroep is ook. De mat is dan ook DE plek van de klas. Zeker iets wat ik naar mijn eigen klasje later in België wil meenemen.

Met mijn mentor en de intern stagiaire (Lizelle) kwam ik al snel goed overeen. De communicatie verliep goed en er werd onderling veel gelachen. Ik had niet beter kunnen terechtkomen. Ik kan nu ook wel zeggen dat Lizelle een echte vriendin is geworden.

Ik wist ondertussen hoe de leerkrachten hier hun lessen gaven maar toch wou ik het eens anders aanpakken. Niet omdat hun aanpak minder goed is dan de mijne, maar omdat ik hun iets wou laten zien dat zij nog niet kenden, net zoals dat zij dit ook bij mij deden. Ik deelde de groepen steeds anders in en liet geen les voorbij gaan zonder educatieve spelletjes. Mijn mentor was er weg van, en de kinderen natuurlijk ook. Zo hebben we samen toch mooie momenten beleefd: schrijven in scheerschuim, memorie, twister, kaartspelletjes, zingen, dansen, bingo, meten met handen en voeten, een ballonnen les en nog zoveel meer. De kinderen genoten hiervan en ikzelf denk ik nog meer.

Op elke vrijdag is er dan ook het zaalmoment. Dit is HET moment van erkenning. Alle kinderen dat in die week iets moois voor een ander hebben gedaan, een sportwedstrijd hebben gewonnen of jarig waren worden op het podium geroepen. Een moment dus waarbij je als juffrou alleen maar vol trots kan zitten.

Hoe ik Zuid-Afrika en deze school tot nu toe al ervaren heb, is eenvoudig weer te geven. Een land vol met verschillende mensen en culturen maar met respect voor elkaar. De bevolking is steeds bereid om je te helpen en ze lopen over van geduld. De kinderen verwarmen je hart door steeds klaar te staan met een lading knuffels en een tot rust komende massage. Een erg gastvrije omgeving dus, met zijn hart op de juiste plaats.